VAG BC-I-06-04 Wehkamp
Hendrikus Wilhelmus Wehkamp, roepnaam Wim
* 6 november 1950 † 16 juni 2016
Echtgenoot v Maria Margaretha Wehkamp – Wolken, roepnaam Gré
Een te kort leven waar muziek in zat
Tijd van Leven beschrijft het voltooide leven van mensen met een bijzonder verhaal. Wim Wehkamp (1950 – 2016) uit Barger-Compascuum.
Geschreven door Jan Willem Horstman, gepubliceerd in Het Dagblad van het Noorden
Mijn mooiste verjaarsdagscadeau ooit. Zo noemde Wim Wehkamp uit Barger-Compascuum zijn vrouw Gré wel eens. Hij ontmoette haar op zijn 21ste verjaardag in discotheek Boogie Bar in Barger-Oosterveld. ,,We botsten letterlijk tegen elkaar op’’, zegt Gré Wehkamp. ,,Ik wilde naar het toilet en Wim kwam daar net vandaan. Na de botsing kreeg ik van hem een glas drinken. Het voelde meteen vertrouwd. Wim was een leuke jongen en zag er goed uit. Beslist geen branieschopper. We zijn nooit meer bij elkaar weg gegaan.’’
Wim Wehkamp werd op 6 november 1950 geboren in Barger-Compascuum en groeide op in een gezin met vijf kinderen. ,,Vier jongens en één meisje, Leny. Wim was de oudste van de jongens’’, zegt broer Henk. Muziek speelde een belangrijke rol in het gezin. Na het eten werd geregeld de gitaar gepakt en werden er samen liedjes gezongen. Vader Herman was postbode, dirigent van verschillende koren in de plaatselijke Sint Joseph kerk. Al gauw trad Wim Wehkamp in de voetsporen van zijn vader. Op zijn 14de nam hij al zitting achter het kerkorgel om een koor te begeleiden.
Als katholieke jongen ging Wim Wehkamp uiteraard ook naar de Sint Theresiaschool. Daar zat hij alle jaren naast Ben Feringa, de latere winnaar van de Nobelprijs. Na de lagere school ging Wehkamp naar de katholieke ulo in Emmer-Compascuum om vervolgens in dit dorp aan de slag te gaan bij accountantskantoor Poelman. Een jaar later, in 1969, trad hij in dienst bij de Belastingdienst. ,,Elke dag fietste hij naar zijn werk in het Emmer centrum. Ook op dagen waarop het zo slecht weer was, dat je zelfs geen hond naar buiten zou sturen. Hij zou en moest op de fiets’’, zegt Gré.
In zijn vrije tijd zat Wim Wehkamp niet louter achter het kerkorgel. Gedurende meerdere jaren maakte Wim deel uit van de Gebroeders Wehkamp: een band waarin alle broers van Wim hebben gespeeld. Niet verwonderlijk natuurlijk omdat de “muziek” door de aderen vloeide van de familie Wehkamp. De Gebroeders vertoonden hun kunsten veelal op bruiloften en partijen.
Voetballen kon Wim Wehkamp ook. Jarenlang speelde hij als behendige rechtsbuiten in het eerste elftal van de plaatselijke trots SVBC. ,,Dat deed hij zo goed, dat hij werd uitgenodigd voor een proefwedstrijd van GVAV, het latere FC Groningen. Wim mocht daar blijven, maar deed dat niet. We hadden net verkering en als jongen van het dorp bleef Wim het liefst in Barger-Compascuum’’, zegt Gré Wehkamp.
In 1974 – Wim en Gré hadden toen drie jaar verkering – werd aan de Pastoor Vroomstraat begonnen met de bouw van een woning voor de beide geliefden. Ze hadden geluk, want in de familie waren meerdere mensen die in de bouw werkten en wel de handjes uit de mouwen wilden steken. In oktober 1975 trouwde het stel en betrok het bruidspaar de gloednieuwe woning. In de eerste jaren na haar huwelijk werkte Gré in de plaatselijke kapsalon van haar broer Gradus Wolken. Daar stopte ze mee toen in 1979 zoon Niels werd geboren. In 1980 zag dochter Inge het levenslicht en met de geboorte van dochter Meta in 1982 was het gezin compleet.
Wim Wehkamp was volgens zijn kinderen een zorgzame vader. ,,Als we vroeger ziek waren, nam hij altijd een kleinigheidje voor ons mee. Een zakje ballonnen of een speelgoedmicrofoon’’, zegt dochter Meta. Ging het gezin wandelen in het Oostersebos, dan gooide hij daar wel eens een stuk turf of een stok in het water. ,,Dat deed hij op zo’n manier dat wij dat als kinderen niet zagen. Wij schrokken dan en dan vertelde hij dat het misschien wel krokodillen of piranha’s waren. Dat was zijn manier om ons bij dat water weg te houden’’, grijnst dochter Inge.
Niels zegt dat zijn vader niet streng was. ,,Maar als je iets had uitgevreten, dan kreeg je dat wel te horen. Ooit had ik met vriendjes stiekem aardappels bij een boer uit de grond gehaald om daarmee te gaan gooien. Toen mijn vader dit hoorde van de boer, kon ik de volgende dag daar meteen aan het werk. Dat vond ik toen niet leuk, maar het was natuurlijk volkomen terecht dat ik straf kreeg.’’
Bij de Belastingdienst in Emmen voelde Wehkamp zich als een vis in het water, vooral vanwege de fijne collega’s die hij daar had. ,,Soms voetbalde hij in de pauze met andere personeelsleden op het grote expeditieterrein dat toen nog achter het gebouw van de Belastingdienst lag. Daar was de chef niet altijd zo blij mee, want het was natuurlijk wel belangrijk om de schoenen goed gepoetst te houden.’’
In de loop van 2012 kreeg Wehkamp gezondheidsklachten. Onderzoek wees uit dat de zestiger leed aan de ziekte van Kahler, een vorm van beenmergkanker. Een lang traject van onzekerheid en allerlei medische behandelingen volgde. In mei 2016 werd duidelijk dat Wehkamp echt niet meer zou genezen. Op 16 juni overleed de inwoner van Barger-Compascuum. Tot op het laatst was hij actief als organist van het herenkoor in de Sint Joseph kerk. Daar werd uiteraard ook zijn afscheidsdienst gehouden. De kerk zat bomvol en ook dit keer zat er een Wehkamp achter het kerkorgel. Ben Wehkamp nam de plek in van zijn geliefde oudste broer.