Het is een erkend gebruik in onze katholieke kerk om een priester te vragen een mis te celebreren voor een of meerdere overledenen. We spreken van ‘een mis(intentie) opgeven’. Want de doden horen bij de kerkgemeenschap en bij Christus die door zijn levensoffer en kruisdood onze dood heeft overwonnen. De priester gaat voor in de eucharistie met de opgegeven intenties en verbindt ze met Christus’ kruisoffer. De priester viert de mis voor de intentie van de gever(s). We zouden het kunnen zien als een geestelijk dienstbetoon aan de ander.
Voor iemand bidden is in katholieke kring heel gebruikelijk, of was in ieder geval heel gebruikelijk. We bidden zelf voor iemand of vragen iemand anders om met ons mee te
bidden. Dan kan ook voor overledenen. We bidden dat zij in Gods eeuwigheid mogen worden opgenomen, want niemand heeft er recht op de hemel binnen te gaan, en het is geen automatisme. Het is Gods genade die ons gegeven wordt en waaraan we tijdens ons aardse leven moeten meewerken.
Tenslotte kunnen we een priester vragen de eucharistie voor een bepaalde intentie op te dragen. De naam van de overledene(n) wordt dan in de mis genoemd. Er wordt voor hem/haar/hen gebeden, zodat iedereen – en zeker familie en vrienden – het kan meebeleven en de naam van hun dierbare horen in de gelovige gemeenschap. Dat ze niet door ons vergeten worden. Ook in woord- en communievieringen of gebedsvieringen worden gebedsintenties voor overledenen uitgesproken. Het opgeven van mis- of gebedsintenties gaat meestal via het secretariaat van de parochie of locatie.
Misintenties kunnen ook worden opgegeven voor gewone weekdagvieringen. Er hoeven niet per se veel mensen bij te zijn om toch de waarde van de intentie en het gebed te kunnen beleven.
Het is ook een erkend gebruik dat de parochie voor de mis-of gebedsintentie een stipendium (geldbedrag) ontvangt. Wat dat betekent? Daarover de volgende keer meer.